ประสิทธิภาพของสารสกัดหยาบจากพืช สมุนไพรในการลดปริมาณเชื้อ erwinia carotovora subsp. carotovoraและการเน่าเสียในผลผลิตทางการเกษตร
- ชื่อนักเรียนผู้จัดทำโครงงานวิทยาศาสตร์
อมรเทพ ไชยลา, แก้วขวัญ ปลื้มใจ
- อาจารย์ที่ปรึกษาโครงงานวิทยาศาสตร์
ชวลิต บัวพรม
- โรงเรียนที่กำกับดูแลโครงงานวิทยาศาสตร์
- ปีที่จัดทำโครงงานวิทยาศาสตร์
บทคัดย่อโครงงานวิทยาศาสตร์
ปัจจุบันผลผลิตทางการเกษตรส่วนใหญ่ไม่ได้มาตรฐานความปลอดภัย ซึ่งสาเหตุหลักเกิดจากปัจจัยต่าง ๆ ในระบบการผลิต ได้แก่ พันธุ์ที่ใช้ปลูก สภาพแปลงปลูก ระบบการปลูกและวิธีการจัดการศัตรูพืช ซึ่งเกษตรกรผู้ที่เกี่ยวข้องยังขาดความรู้ความเข้าใจในเรื่องระบบการจัดการศัตรูพืชที่เหมาะสม และมักใช้สารเคมีกำจัดศัตรูพืชอย่างผิดวิธีเป็นสาเหตุให้เกิดปัญหาการใช้สารเคมีทางการเกษตรมากเกินความจำเป็นเกิดปัญหาสารพิษตกค้างในผลผลิตทางการเกษตร สิ่งแวดล้อม และเป็นผลเสียต่อสุขภาพผู้บริโภค ตลอดจนปัญหาการดื้อต่อสารเคมีของเชื้อสาเหตุโรคและแมลงศัตรูพืช โดยเฉพาะในกลุ่มพืชผักที่ใช้บริโภคใบ เช่น คะน้า กะหล่ำ เป็นต้น สุภาพร และสังวาล (2556) รายงานการวิจัยถึงผลกระทบของสารเคมีกำจัดศัตรูพืช dicrotophos และ EPN ต่อนิเวศในแปลงผลิตคะน้า พบว่ามี ผลกระทบโดยตรงต่อความหลากหลายทางชีวภาพของแมลงในแหล่งปลูกคะน้าของจังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งการใช้ สารเคมีกำจัดศัตรูพืชทั้ง2ชนิด ส่งผลให้ชนิดและปริมาณแมลงลดลง และพบว่าปริมาณสารตกค้างของสารเคมี Dicrotophosและ EPN ในดินที่ 30 วันหลังการใช้สารเคมีสูงกว่าค่า maximum allowable concentration (MAC) ที่กำหนด
ถึงแม้ว่าเกษตรกรรผู้ที่ปลูกพืชด้วยระบบเกษตรอินทรีย์ได้มีการขยายตัวมากขึ้นและมักประสบ ปัญหาจากโรคพืชต่าง ๆ โดยเฉพาะโรคเน่าเละที่เกิดจากแบคทีเรีย Erwinia carotovora subsp. carotovora (หรือ Pectobacterium carotovorum ssp. carotovorum) (Hauben et al., 1998) ก่อให้เกิดความเสียหายมากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตทั้งหมด โดยมีลักษณะอาการ เริ่มอาการของโรคเป็นจุดฉ่ำน้ำ ซ่ึงจะเน่าอย่างรวดเร็วทำให้เนื้อเยื้อเปื่อยเละมีน้ำเยิ้ม และส่งกลิ่นเหม็นภายในเวลา 2-3 วัน ผักจะเน่ายุบหายไปหมดทั้งต้นและหัวหรือแห้งเป็นสีน้ำตาลอยู่ที่ผิวดินอาการเน่าจะเกิดที่ส่วนใดก่อนก็ได้แต่โดยปกติจะเริ่มที่โคนก้านใบหรือ ตรงกลางใบอ่อน เชื้อแบคทีเรียจะเข้าไปทางบาดแผล ที่เกิดจากศัตรูพืชทำลายไว้ก่อน
จากข้อมูลดังกล่าวจึงเป็นเหตุผลสำคัญที่ผลักดันให้มีการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการ ควบคุมโรคเน่าเละด้วยชีววิธีโดยเฉพาะการใช้พืช สมุนไพรควบคุมโรคพืช นับเป็นแนวทางหนึ่งที่ช่วย ลดปัญหาการระบาดของโรคและลดปริมาณการสะสมของสารเคมีในดิน โดยถือการอนุรักษ์ สิ่งแวดล้อมได้ในระยะยาว (วิลาวรรณ์ และคณะ, 2549; สุดฤดี และคณะ, 2550; สุดฤดี และคณะ, 2552) อีกทั้งยังเป็นการนำสมุนไพรท้องถิ่นมาใช้ให้ เกิดประโยชน์สูงสุด