“คำที่ไม่ประวิสรรชนีย์”
คำที่ไม่ประวิสรรชนีย์ คือ คำที่ประสมด้วยสระ “อะ” แต่ไม่มีรูปสระ “อะ” ให้เห็น เมื่ออ่านออกเสียง จะอ่านออกเสียง “อะ” เพียงกึ่งเสียง เราเรียกคำนั้นว่าเป็นคำที่ไม่ประวิสรรชนีย์
ตัวอย่างคำที่ไม่ประวิสรรชนีย์
กากบาท อ่านว่า กา-กะ-บาด
กาลเทศะ อ่านว่า กา-ละ-เท-สะ
ขย่อน อ่านว่า ขะ-ย่อน
ขยับ อ่านว่า ขะ-หยับ
ขโมย อ่านว่า ขะ-โมย
ชโลม อ่านว่า ชะ-โลม
จริต อ่านว่า จะ-หริด
จารชน อ่านว่า จา-ระ-ชน
ขยิบ อ่านว่า ขะ-หยิบ
กฐิน อ่านว่า กะ-ถิน
โลกนิติ อ่านว่า โลก-กะ-นิด
สมาคม อ่านว่า สะ-มา-คม
กลาโหม อ่านว่า กะ-ลา-โหม
ขนม อ่านว่า ขะ-หนม
ขนาด อ่านว่า ขะ-หนาด
ผสม อ่านว่า ผะ-สม
ฉกาจ อ่านว่า ฉะ-กาด
เนรมิต อ่านว่า เน-ระ-มิด
บิณฑบาต อ่านว่า บิน-ทะ-บาด
พลการ อ่านว่า พะ-ละ-กาน
ศตวรรษ อ่านว่า สะ-ตะ-วัด
อุณหภูมิ อ่านว่า อุน-หะ-พูม
ดาษดา อ่านว่า ดาด-สะ-ดา
ดุลพินิจ อ่านว่า ดุน-ละ-พิ-นิด
ชันษา อ่านว่า ชัน-นะ-สา
โฆษณา อ่านว่า โคด-สะ-นา
เจรจา อ่านว่า เจ-ระ-จา
ทุจริต อ่านว่า ทุด-จะ-หริด
ปฐมวัย อ่านว่า ปะ-ถม-มะ-ไว
ขมีขมัน อ่านว่า ขะ-หมี-ขะ-หมัน
จักจั่น อ่านว่า จัก-กะ-จั่น
ฯลฯ
หลักการสังเกตคำที่ไม่ประวิสรรชนีย์
1. เป็นคำที่เป็นอักษรนำ
ขนม อ่านว่า ขะ-หนม
ขนาด อ่านว่า ขะ-หนาด
ตลาด อ่านว่า ตะ-หลาด
สอาด อ่านว่า สะ-อาด
สนาม อ่านว่า สะ-หนาม
สมุด อ่านว่า สะ-หมุด
2. เป็นคำที่เป็นคำสมาส ที่มีเสียง อะ อยู่กลางคำ
อิสรภาพ อ่านว่า อิด-สะ-ระ-พาบ
พลศึกษา อ่านว่า พะ-ละ-สึก-สา
คณิตศาสตร์ อ่านว่า คะ-นิด-ตะ-สาด
รัฐสภา อ่านว่า รัด-ถะ-สะ-พา
ธุรกิจ อ่านว่า ทุ-ระ-กิด
จิตวิทยา อ่านว่า จิด-ตะ-วิด-ทะ-ยา
พลศึกษา อ่านว่า พะ-ละ-สึก-สา
3. เป็นคำที่มาจากภาษาบาลี และภาษาสันสฤต ที่ออกเสียง อะ พยางค์หน้า
กวี อ่านว่า กะ-วี
พยัคฆ์ อ่านว่า พะ-ยัก
4. เป็นคำที่มาจากภาษาต่างประเทศที่ ออกเสียง อะ พยางค์หน้า
สลัด อ่านว่า สะ-หลัด
สเกต อ่านว่า สะ-เก็ด
สปริง อ่านว่า สะ-ปริง
5. เป็นคำไทยบางคำที่ใช้มานาน
ณ อ่านว่า นะ หมายถึง คำที่แสดงถึงเวลาหรือสถานที่
ฯพณฯ อ่านว่า พะ-นะ-ท่าน หมายถึง คำนำหน้าชื่อหรือตำแหน่งบุคคลตั้งแต่ระดับรัฐมนตรีขึ้นไป