คำประวิสรรชนีย์

วิสรรชนีย์ ใช้เรียกสระ “อะ” เมื่อนำพยัญชนะมาประสมกับสระ “อะ” แล้วกลายเป็นคำในภาษาไทย คำนั้นจะยังคงมองเห็นรูปสระ “อะ” อยู่ท้ายพยางค์ เมื่อเปล่งเสียงออกมา จะออกเสียง “อะ” เต็มเสียง เราเรียกคำนั้นว่า “คำที่มีประวิสรรชนีย์”
สังเกตง่าย ๆ ก็คือ คำใดที่ประสมด้วยสระ “อะ” และคงรูปสระ “อะ” ไว้ จะเป็นคำที่มีประวิสรรชนีย์ นั่นเอง

หลักการสังเกตคำที่มีประวิสรรชนีย์

คำที่มีประวิสรรชนีย์ส่วนมากจะเป็นคำประเภทนี้
- คำไทยแท้ เช่น กะทะ กะทิ กะปิ กะบะ ตะลึง ตะปู มะระ มะลิ มะละกอ มะตูม ตะขบ ตะขาบ ตะวัน ตะเฆ่ โทสะ
- คำท้ายของคำบาลี -สันสฤต เช่น ปัสสาวะ อัสสะ สิระ ตักกะ ปาปะ ศรีษะ ทรรศนะ
- คำที่กร่อนเสียง “อะ” เช่น หมากพร้าว เป็น มะพร้าว, หมากม่วง เป็น มะม่วง สายดือ เป็น สะดือ, คำนึง เป็น คะนึง ฉันนั้น, ฉันนี้ เป็น ฉะนั้น, ฉะนี้
- คำที่มาจากภาษาต่างประเทศ เช่น บะหมี่ ตะหลิว คะน้า แป๊ะซะ สะเต๊ะ โซบะ ซากุระ บ๊ะจ่าง สะดม มะเดหวี มะมุมมะงาหรา มะตะบะ เมาะตะมะ

คำที่เดิมเป็นคำที่มีประวิสรรชนีย์ เมื่อเติม “ร” เข้าไป คำนั้นก็ยังคงเป็นคำที่มีประวิสรรชนีย์เช่นเดิม เช่น คำว่า จะเข้ เมื่อเติม “ร” เข้าไป จะเป็นคำใหม่ว่า “จระเข้”
คำไทยแท้ที่ขึ้นต้นด้วย “ ก ต ส ” และประสมด้วยสระ “อะ” จะเป็นคำที่มีประวิสรรชนีย์ เช่น กะทะ กะทิ มะลิ ตะปู ตะลึง สะดือ สะใภ้
คำควบกล้ำที่มี “ร” มักเป็นคำที่มีประวิสรรชนีย์ เช่น กระป๋อง ประกาศ ประวัติ กระดาษ