ลิลิตพระลอ
ความรักของแม่นับแต่เริ่มตั้งครรภ์ ดังเช่นความรักของพระนางบุญเหลือต่อพระลอ ตอนพระนางบุญเหลือรำพันเมื่อพระลอจะเสด็จไปหาพระเพื่อนพระแพง
พระนางบุญเหลือให้โอวาทพระลอตอนจะจากเมือง
ร่าย เมื่อนน้อนงคเทพี ชนนีนาฏราช รันทด สลดหฤทัยดังกว่าจะไท้ ท้าวธ ก็ว่าเจ้ามาลักษณ์ ลูกรักเจ้าแม่นา รักยิ่งตายิ่งตัว รักยิ่งหัวยิ่งชีพ แต่นี้จอมทวีป แม่จะจากพราก แม่พรากพระบุรี ศรีกษัตริย์มีเจ็ดสิ่ง พระมิ่งแม่จงจำยำคำแม่ อย่าคลารีต ท้าวพระยาอย่าคลาด อย่าประมาทลืมตน อย่ายกคนคนเท็จ ริรอบเสร็จจึ่งทำ คิดทุกคำจึงออกปาก อย่าให้ยากแก่ใจไพร่ ไต่ความเมืองจงตรง ดำรงพิภพให้เย็น กับเข็บนอกเข็บใน ตรองใจทุกกรม อย่ามมชมความเท็จ ริรอบเสร็จเก้อทางธรรม์ ที่จะกันกันจงมั่น ที่จะค้นค้นจงเป็นกล ส่องต้นหนคนใช้ เลือกหาใจอันสัตย์ ดัดมนตรีโดยยุกต์ ปลุกใจคนให้หาญ ผลาญเพรียงไพร่เพรียงเมือง อาญาเรื่องราษฎร์ กันนิกรกาจเกือบไพรี ดับกลีย่าให้ลุก อย่าชิงสุกก่อนห่าม อย่าล่ามม้าสองปาก อย่าลากพิษตามหลัง อย่าให้คนชังลักแข่ง แต่งคนให้คนรัก ซักขวนคนเสื่อบ เบื้องหน้าเทพยอยส จงปรากฏชอบแล้ว อย่าได้แคล้วรำพึงคำนึง อย่ารู้มลาย จงอย่าหาย พ่อ ต่อม้วยฟ้าหล้าสวรรค์ กัลปประลับอย่ารู้สาญ ภูบาล เจ้าจงจำตามคำแม่โอวาท พ่อสุดสวาทแก่แม่เฮย จงสวัสดิ์แก่เจ้าเทอญ ฯ
พระนางบุญเหลือทรงคร่ำครวญเมื่อทรงทราบข่าวสิ้นพระชนม์ของพระลอ
ร่าย กรรมใดดลออกไท้ ให้รักราชเอารส กำสรดสั่นสรรพางค์ ออกนางพ่างจะพินาศ เอ็นดูราเทพี ลักษณวดีครั้นพั้ง แล่นยังราชอยู่เกล้า อีกชาวเจ้าพระสนม เพื่อนภิรมย์เจ้าหล้า ถ้วนหน้าหาบมิอยู่ สู่สำนักท่านไท้ เห็นธไห้ทูลถามถ้อยความใดรพิลาป ครั้นพั้งทาบไท้ สทกผมเผ้าเกล้าทรสาย ทอดตนตายวายทรวง ให้ระลวงภาลั่น สนั่นทั่วทั้งเวียง ฟังเสียงไห้ดังจะหว่า ใจเมืองบ่าดั่งจะผก ห้ออก เมืองดังจะพัง ทั้งแผ่นดินทั่วหน้า ไห้ร่ำรักเจ้าหล้า พ่างเพียงตัวตาย ฯ
ตอนพระลอข้ามแม่น้ำกาหลง ทรงรำพันถึงพระคุณของพระชนนีว่า