บทละครเรื่องมณีพิไชยตอนต้น
พระนิพนธ์ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงภูวเนตรหรินทรฤทธิ์
นางเกษณีรำพันถึงพระคุณของนางบุษบง เมื่อตอนจะจากไปอยู่กับพระอินทร์
โอ้ปี่ โอ้เจ้าประคุณของลูกเอ๋ย พระคุณเคยปกเกล้าเกศี เลี้ยงลูกมาจนใหญ่ ถึงเพียงนี้ เป็นสุขทุกราตรีทิวา แม่จงจิตคิดหวังจะฝั่งปลูก ให้ลูกสืบพงศ์วงศา ลูกทำยั่นให้อายขายบาทา พระบิดาบับไล่ไม่อนันต์ กรรมของถูกยาขอลาแล้ว. ทูลหม่อมแก้ว จงสบายอยู่ภายหลัง จะกำจัดพลัดพรากไปจากวัง เที่ยวเขาชังซุกซ่อนสัญจรไป แม้นยัง ไม่ม้วยมุดสุดชีวา ระกลับมาแทนคุณให้จงได้ ร่ำพลางนางทรงโศกลาลัย หทัยแทบ จะสิ้นสมประดี
ฯ ๘ คำ ฯ โอด