ผญาคำสอน : ไม่ให้ลืมตัว
ครั้นเจ้าได้ขี่ช้างกั้งร่มเป็นพระยา อย่าสุลืมคนจนผู้แห่น้ำตีนช้าง [คันเจ้าได้ขี่ช้างกั้งฮ่มเป็นพะญา อย่าสุลืมคนจนผู่แห่นำนตีนช้าง] แปลว่า ครั้นเจ้าได้ขี่ช้างกางร่มเป็นพระยา อย่าได้ลืมบริวารที่แห่แหนเดินตาม
กั้ง คือ กั้น, กาง
ฮ่ม คือ ร่ม บางถิ่นใช้ว่า จ้อง
คนจน แปลว่า คนทุกข์ยาก, คนขัดสน, คนไร้ทรัพย์ ในที่นี้หมายถึง บริวาร
นำ แปลว่า ตาม, ไปด้วยกัน
ผญาบทนี้สอนว่า ถ้ามีโอกาสได้ร่ำได้เรียนสูง ๆ จนสำเร็จ มีหน้าที่การงาน ที่ดีที่มั่นคง มีความเป็นอยู่สุขสบาย มีหน้ามีตาในสังคมแล้ว ขออย่าลืมบ้านเกิด ตนเอง อย่าลืมญาติพี่น้องเพื่อนฝูงผู้ที่เคยอยู่ร่วมกัน ขอให้เหลียวแลและ ช่วยเหลือคนที่ทุกข์ยากลำบากบ้าง อย่าได้ลืมตัว และอย่าดูถูกเหยียดหยาม คนที่ด้อยกว่าตนเอง
(นายเกษียร มะปะโม)