ผญาคำสอน : การให้ความสำคัญกับงานทุกอย่างที่ทำอยู่

เหลียวเห็นชิ้น วางปลาปละไปล่ บาดว่าไฟไหม้ชิ้น สิมาโอ้อ่าวปลา
[เหลียวเห็นซิ่น วางปลาปะไป บาดว่าไฟไหม้ซิ่น สิมาโอ้อ่าวปลา]

ผญาที่ว่า เหลียวเห็นชิ้น วางปลาปละไปล่ (เหลียวเห็นซิ่น วางปลาปะไป) แปลว่า เมื่อมองเห็นชิ้นเนื้อก็เลยทิ้งปลา

ชิ้น [ซิ่น] แปลว่า เนื้อวัว

ปละไปล่ [ปะไป] แปลว่า ละทิ้งไป

ผญาที่ว่า บาดว่าไฟไหม้ชิ้น สิมาโอ้อ่าวปลา [บาดว่าไฟไหม้ซิ่น ชิมา โอ้อ่าวปลา] แปลว่า ครั้นเมื่อไฟไหม้ชิ้นเนื้อจนเกรียมไปหมด จึงมาคิดถึงปลา ในภายหลัง

บาด แปลว่า เมื่อ, ครั้นเมื่อ

โอ้อ่าว มักจะพูดรวมเป็นว่า โอ้อ่าวหา แปลว่า โอดครวญ, หวนคำนึง, คิดถึง

ดังนั้น คำผญาที่ว่า เหลียวเห็นซิ่น วางปาปะไป่ บาดว่าไฟไหม้ซิ่น สิมาโอ้อ่าวปลา [เหลียวเห็นซิ่น วางปาปะไป่ บาดว่าไฟไหม้ซิ่น สิมาโอ้อ่าวปลา] หมายความว่า การดำเนินการใด ๆ ต้องให้ความสำคัญในสิ่งนั้น ๆ อย่าง เท่าเทียมกัน อย่าให้ความสำคัญเฉพาะสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นพิเศษ แม้ว่าสิ่งนั้น จะสำคัญกว่าหรือให้ผลประโยชน์มากกว่า แล้วละทิ้งอีกสิ่งหนึ่งจนเกิดความ เสียหาย ผญานี้เปรียบความสำคัญระหว่างเนื้อกับปลา คนอีสานจะให้ความ สำคัญกับเนื้อมากกว่า เพราะเนื้อหายาก มีราคาแพง ส่วนปลาเป็นอาหารที่ หาได้ง่าย ราคาถูกกว่า ถ้ามุ่งให้ความสำคัญกับชิ้นเนื้อจนละทิ้งปลา เมื่อไฟไหม้ ชิ้นเนื้อหมดแล้ว จึงหวนคิดถึงปลา ปลานั้นก็ไม่มีแล้ว ในที่สุดก็ไม่ได้กิน อะไรเลย

(นายนิรันดร์ บุญจิต)