สังกิจจชาดก
ก็บุตรฆ่ามารดาย่อมไปจากโลกนี้สู่ภพนรก โลกคือนิรยาบาย ย่อมถึงความทุกข์ยิ่ง ตามผลแห่งกรรมของตน นายนิรยบาลมีกำลัง ย่อมบีบคั้นบุคคลผู้ฆ่ามารดาด้วยผาลไถเป็นเหล็กเนือง ๆ ให้สัตว์นรกผู้ทำมาตุฆาตนั้น ดื่มกินโลหิตที่เกิดแต่ตนอันไหลออกจากกายตน อันร้อนประหนึ่งทองแดงอันละลายคว้าง สัตว์นรกนั้นลงไปอยู่ในห้วงน้ำเช่นกับด้วยน้ำบุญโทโลหิต น่าเกลียดดุจสนเน่า เหม็นดุจเบือกตมคือลูกหนอนทั้งหลายในห้วงน้ำนั้น กายใหญ่ปากเป็นเหล็ก คลานไปตามเนื้อแฉะเลือด ทำลายผิวหนังกินสัตว์นรกนั้น สัตว์นรกนั้นถึงรหัตนรกนั้น จมลงร้อยชั่วบุรุษ ศพอันเน่าย่อมหุ้งไป 600 โยชน์ โดยรอบ แม้คนมีจักษุแลเห็นย่อมคร่ำคร่าไปด้วยกลิ่นนั้น ขอถวายพระพร บุคคลฆ่ามารดาย่อมได้ทุกข์เห็นปาน ดังนี้ ฯ